عِطر روضه

عُمریست با عزایِ شما خوگرفته ایم

از شرم، تا به مجلستان روگرفته ایم

مانند مادرانِ کهنسالِ این مَحَل

با عطرِ روضه هایِ شما، بوگرفته ایم

کِز می کنیم گوشهِ مجلس، میانِ جمع

خود را برای گریه، به یکسو گرفته یم

دل را برای سوز، به هر سو نمی کشیم

تا آن زمان، که ماتمِ گیسو گرفته ایم

ما مَردمان لحظه آخر که نیستیم!

ما؛ اَجرِ کار خود؛ همه از "او" گرفته ایم.