«در مرثیه قتلِ حضرت اباعبداللّه الحسین(ع)
متضمّن به ابیات قصیده سعدی»
«آسمان را حق بُوَد گر خون بگرید بر زمین»
نوحه گر باشد زمان در داغ و گردد بس غمین
ای زمانه چَشمِ خود را باز کن، بنگر به حَقّ
تا ببینی سُرخیِ خون در دلِ لعلِ نگین؛
سَلسَبیلِ تشنگان، نورِ دو عین مصطفی(ص)
برترینِ خَلق و مِهتر، از ملائک بر زمین
«قالبِ مجروح اگر در خاک و خون غَلطَد چه باک!؟
روحِ پاک اندر جوارِ لُطفِ ربّ العالمین»
درد و غم با چاه از نو گفت باید ای علی(ع)!
درد گفتن را نشاید با غریبان، نازنین
چَشم زهرا(س) غرقِ خون و سینه اش دریایِ غم
چون نلرزد چرخِ گردون؟، چون نباشد دل غَمین؟
آسمانا! مهربانی می کنی با چَشمِ خود
لیکن از ظلم عدو گردید ویران، مُلکِ دین
کَشتی خَلقی به دریایِ حوادث، ای حسین(ع)!
چون چراغِ روشنی در راهِ تاریکِ زمین
ای حسین(ع)! ای ماه روشن در شبِ تاریکِ ما
خوش بتاب از غرب تا مشَرق، تو ای خورشیدِ دین
سوختم!، پروانه وار از دستِ آتش جَسته ام
تا بدانم سرِّ قرآن خواندنت بر نایِ کین
ای قلم! نقشی بزن بر چهرهِ غَمبارِ شعر
تا قیامت «روزبه»، گوید هزاران آفرین
***
28/آبان/1394 خورشیدی ، برابر با 7/صفر/1437 قمری ، تفت
هادی دهقانیان نصرآبادی- دبیر زبان و ادبیات فارسی، متخلّص به «روزبه»
