قصّه "شیرین"

بنام سبزه های رُسته در آغاز فروردین

که شد صد رشته مُروارید بر تن هایشان آذین

***

نشسته مُرغکی زیبا به روی سوسَن و خَتمی

گروهی سِهرَه بر شاخی، بگویند از ضمیر: "آمین"

نشانِ پیکرِ خونین گُل ها از که می جویی؟!

بجویم از دلِ لاله، که از آهی شده سَنگین

ز داغِ سرد و رازِ سَر به مُهرِ من

خبر دارد فقط؛ یک قلعه در نائین

نگار دلرُبای شب، مرا تا عُمقِ خود بُرده

اُمید دیگری دارم، ز یارِ صادقِ دیرین

اَمان از تلخکامی ها، نمانده چاره ای؛ آری

بگیرم دامنِ صُبح و،بخوانم قصّه "شیرین"

 

سروده:شامگاه 23 آبان 1396