حکایت

گویند که‏ هارون الرّشید از منظره‏اى‏ مى‏نگرید؛ کسائى(علی بن حمزه،یکی از قراء هفتگانه قرآن کریم)‏ را دید که فرزندان او را-محمّد الامین و مأمون را-تعلیم مى‏داد و کسائى به شُغلى برخاست از جاى‏، مأمون و محمّد الامین برخاستند و نعلین پیش او نهادند. هارون الرّشید را از آن حال عَجَب آمد. خادمى ایستاده بود در خدمتِ وى‏، هارون الرّشید از آن خادم پرسید: کیست آنکِ بزرگ‏ترین مردمان او را خدمت کنند؟ خادم گفت: تویى‏ یا امیر المؤمنین! هارون الرّشید گفت: غلطى که آن کسائى است، که مأمون‏ و محمّد الامین را علم و هنر تعلیم مى‏دهد و ایشان از براى شَرف علم خدمت مى‏کنند، وکسائى مى‏شنید.کسائى‏ گفت: یا امیر المؤمنین! لَو کُنت مَعَهُما لَکان قَلیلا. یعنى‏ اگر تو نیز با ایشان بودى‏، هنوز اندک بودى. لِانّى اربّى اَرواحِهُما و اَنت تَربّى اَبدانِهُما. زیرا که من جان ایشان مى‏پرورم و تو تن ایشان مى‏پرورى.

منبع: تحفة الملوک، اثر علی بن فقیه محمود الاصفهانی،

تصحیح دوفوشه کور، ص20