برای حسین (ع)
باز، می رسد بوی پیرهنت
کو؟ کجا رفته آن کفنت؟!
"خوان یغما" نبود پیکر تو
که یکی سر برید و هم بدنت
خاندانت همه چنین گشتند:
"از محمد(ص)، علی(ع) و از حسنت"...
غسل عشق"
🏵🎗🏵🏵🏵🎗🏵
با آه خود، به آینه دل جلا دهیم
بر چشم های خود عطش کربلا دهیم
گر بازهم، به سینه غمی یادگار ماند
اینبار؛ غسل عشق، ز جام ولا دهیم
🏵🎗🏵🏵🏵🎗🏵
هادی دهقانیان نصرآبادی
19 خرداد 1397
سیری در احوال و اشعارِ رَشحه اصفهانی
هادی دهقانیانِ نصرآبادی
بیگم دختر هاتف، متخلص به رَشحه، متولّد 1198 قمری، شاعر ایرانی در دوران قاجار و از دیارِ کاشان بود. پدر بیگم سید احمد حسینی معروف به «هاتفِ» اصفهانی می باشد. هاتف از شاعران قرن دوازدهم و دوران زندیه و افشاریه است. وی درنیمه اول قرن دوازدهم هجری در شهر اصفهان متولد شد. اصلیت وی از اَردوباد آذربایجان بوده است. وی در زادگاهش به کسب علوم متداول خاصه طب و حکمت پرداخت و با آذر بیگدلی و صباحی بیدگلی و رفیق اصفهانی معاصر و معاشر بود که همگی آنان از شاگردان میر سید علی مشتاق اصفهانی بوده‌اند. او از پایه گذاران انجمن شعر مشتاق در اصفهان و استادان سبکِ بازگشت{که شعرا قصیده را به طرز خراسانی و غزل را به سبکِ عِراقی(اصفهانی) می سرودند}در ایران بود.
سیری در زندگانی
«مولانا نظام الدّین محمود قاری یزدی»
پژوهش: هادی دهقانیان نصرآبادی
«محمودِ یزدی»، ملقب به «نظام الدّین» و مشهور به «شاعرِ البسه»، از شاعران بزرگِ قرن نُهم می باشد. وی به تقلید از «ابواسحاقِ شیرازی» معروف به بُسحاقِ اَطعَمه، صاحبِ«دیوانِ اطعمه»(که توصیف غذاها را موضوع اشعارِ خویش قرار داده است)توصیفِ انواع لباس ها را موضوع شعرِخویش ساخت، و آن ها را در مجموعه ای با نامِ«دیوانِ اَلبَسَه» قرار داد. دیوان البسهِ وی گذشته از قطعاتِ پراکنده، مشتمل است بر مقالات منظوم و منثور چون: «دیباچۀ منثور»، قصیده‌ائی موسوم به «آفاق و انفس»، «اسرارِ ابریشم»، «جَنگ نامه»(بین جامه هایِ موئین و کَتانی)، «مُخَیَّط نامه»، «رسالهِ آرایش نامه»، «رسالهِ تعریفات»(در وصف اصطلاحات فن خیاطی)، «رسالهِ صد وعظ» و «نامهِ پَشم با ابریشم»، «مناظره طعام و لباس»، «اشعارِ محلّی» و غیره.
به محرابِ دلم خلوت گزیدم، لیک می دانم
که خنجر می زنند از پُشت، باری؛ ابن مُلجم ها
هادی دهقانیان نصرآبادی(رَهرو)
بتاریخ: 2 آبان 1396
بررسی و تحلیل کتاب "پیامبر (ص)"
از : مرحوم زین العابدین رهنما
پژوهش: هادی دهقانیان نصرآبادی-1392
زینالعابدین رهنما، فرزند شیخالعراقین مازندرانى، در رشتههاى علوم ادبى، فلسفى و اصول فقه اسلامى تحصیل نمود. خدمت مطبوعاتى خود را قبل از سال 1299 آغاز کرد و در این مدت مدیر و سردبیر روزنامهى «ایران»، مجلهى «راهنما»، و روزنامهى «راهنما» بود. چندین دوره به نمایندگى مجلس شوراى ملى انتخاب شد. در دورهى رضا شاه مدتى خانه نشین و بعدا به خارج از کشور تبعید گردید. پس از حوادث شهریور 1320 به ایران بازگشت. در تهران مىزیست، تا به سفارت ایران در فرانسه و سپس به سفارت سوریه در لبنان انتخاب گردید. وى همچنین مدتى وزیر کشور و مدتى نیز معاون نخست وزیر بود. به فرانسوى و انگلیسى و عربى و ترکى آشنا بود و به دریافت نشان درجه اول «همایون» نایل آمد. به آمریکا و کشورهاى اروپایى و آفریقایى و آسیایى سفر کرد و از تألیفات وى مىتوان از کتابهاى پیامبر (داستان تاریخى- مذهبى، 1316، خلاصهاى از این کتاب به زبان فرانسوى ترجمه شده است)؛ امام حسین؛ داستان اجتماعى ژاله؛ ترجمه و تفسیر قرآن (چهار جلد)؛ ترجمهى حقوق در اسلام (تألیف دکتر مجید خدورى) و ترجمهى قانون در خاورمیانه نام برد.
آثار و تالیفات
1 – پیامبر(ص) – 3 مجلّد / کاملترین ، بهترین و زیباترین رمان تاریخی ایران
2- زندگانی امام حسین(ع) – 2 مجلّد
3- ترجمه و تفسیر قرآن کریم – 4 مجلّد / ترجمه مصحف شریف، برترین ترجمه ارائه شده از قرآن می باشد،که طبق آراء اساتید ادب، این ترجمه از نظر انشاء و نگارش و رعایت دستور زبان فــارسی، و چنیش کلمات، بهترین نمونه است .
توضیح در مورد تخلّص «وَحشی»
در مورد علت انتسابِ تخلص شاعر بزرگ عصر صفوی به «وحشی» دکتر سیّد مهدی نوریان(استاد زبان و ادبیات فارسی در دانشگاهِ اصفهان) فرموده اند:
«با گذر زمان معنای واژه ها تغییر می کند و در آن عصر کلمه وحشی به معنای کنونی استعمال نمی شده و برای معنای کنونی از واژه رمیده و امثال آن بهره می گرفتند. کلمه وحشی به معنای کسی است که عزلت را پذیرفته تا از صدمات مادی و معنوی مصون بماند و این کلام امام عسکری نیز بیان گر آن است: "من آنَس بِالله اِستوحَشَ مِنَ النّاس" ؛کسی که با خدا مانوس باشد، از مردم گریزان گردد.واژه وحشی با این نظر بسیار زیباست و تخلص شاعری به آن بسیار پر معناست که با روحیات شاعری همخوانی دارد و قابل توجه این که در کتب لغت عربی همین معنا مورد توجه قرار گرفته است و گویا الان نیز در زبان عربی همان معنا را دارد چون با بررسی هایی که انجام شده است، فراوان به این جمله برخورد کرده ایم که: «طوبی لمن استوحش من الخلق و کان جلیسه کتاب رب الخلق». بنابرین؛ لغت «وحشی»به معنای گوشه گیراست...»
{برگرفته از: گنگره بزرگداشت وحشی بافقی،
فروردین 1392، متن سخنرانی دکتر نوریان}.
با طایفه دانشمندان در جامع دِمَشق بحثی همی‌کردم که جوانی در آمد و گفت: «درین میان کسی هست که زبان پارسی بداند؟». غالب اشارت به من کردند. گفتمش: «خیرست».گفت: «پیری صد و پنجاه ساله در حالت نزعست و به زبان عجم چیزی همی‌گوید و مفهوم ما نمی گردد.گر به کرم رنجه شوی؛ مُزد یابی، باشد که وصیتی همی‌کند.». چون به بالینش فراز شدم این می گفت:
«دریغا که بر خوان الوانِ عمر
دمی خورده بودیم و گفتند بس»
