در ستایش "معلّمی"
به قلم: هادی دهقانیان نصرآبادی
(با تضمّن ابیاتی از خواجه حافظ شیرازی)
آن زمان که خداوندِ رحیم، در قرآنِ کریم، فرمانِ «ن و القلم» صادر فرمود و انسان شروع به نوشتن کرد، معلّم عُنصری سازنده بود که لوح و قلم را به خدمت گرفت و خود را امینِ پروردگار خواند:
«آسمـان بــــــارِ امـانت نتـوانست کـشید
قـرعـهِ فــال بــه نــامِ مـــنِ دیـوانـه زدنـد»
نخست، حکیمِ مدبّر و کشتی بان این جهانِ هستی، و از پسِ او رسولان و یارانِ بحقّ و یگانه باورِ ایشان کسوت تعلیم به تن کردند و گوشِ دل، به کلامِ مجید و فرمانِ سعید سپردند.
«آنـان که خاک را به نظر کیمیا کنند
آیا شود که گوشهِ چشمی بما کنند؟»
پس از گذشت سالها و به قرعه افتادنِ فالها، انسان هایی از خاکِ سُرخ سرشته ، با طینتی پاک همچون فرشته، پا در عرصه تعلیم نهادند که روزگار نامِ نیکشان را به طارُمِ افلاک نشاند و از مرتبه بهیمی به اعلادرجهِ فهیمی کشاند و نفسِ ناطقه را برآن ها جاری ساخت. آنانکه جز خدمت به خَلق، و گفتن به حَلق و دست بُردن به خَرق، تا نسل های بعد، ریزه خوارِ خوانِ علم و خرمنِ حِلمِ آنان باشند.
«بـدیـن رواق زِبَرجَـــد نـوشــته‌انـد بــه زر
که جز نکویی اهلِ کرم نخواهد ماند»
